 |
27 آبان 1389 |
امروز دوست فيلسوفي دارم كه خبر از اين داد كه مي خواهد كتابي در مورد گفتمان تحليلي خبر ترجمه و چاپ كند و در حين گفته هايش نكته اي را بيان كرد كه من را كمي به فكر فرو برد .
او در ضمن صحبت هايش گفت كه جماعت ايراني خيلي با خبر درگيرند و خبرها را بيشتر دنبال مي كنند تا مقالاتي با مضاميني عمق دار . او در اين گفته اش اصرار بر اين داشت كه نقد اين گفتمان موجبات گسترش زاويه ديد اقشاري مي شود كه روزنامه نگاران ، كساني كه به مسائل جامعه عمقي نگاه ميكنند را بيشتر كند و اين يعنيباز شدن عمق ديد افراد يك جامعه .
داشتم فكر مي كردم كه چرا ما اين همه درگير اين خبرگرايي هستيم كه ديدم اين شايد با مختصاتي حاد تر در جهان در نزد ما مردم وجود دارد . علت اين چرايي هم فكر ميكنم ناشي از آن است كه تمام كتاب هاي اخلاقي را كه مرور كنيد مي بينيد كه خبر از خبري مي دهند كه در راه است و آن خبر چيست هنوز كسي را معلوم نگشته است و تنها مورد معلوم در اين زمينه وجود يك خبر است .
دعواي جهان هم ازاين جا شروع مي شود كه هر كسي اين خبر را ازظن خود تفسير مي كند و تفسير را كه حق مطلق هم هست تنها در نزد خود مي داند و بس و هرچه كه هرجا باشد مطلق مردود است .
اين خبرگرايي را ناشي از همين ديدم و بد نديدم كه در اين جا بنويسم تا ديگران هم نظر خود را بررسي و بيان كنند .
نظرات شما عزیزان:
 نویسنده : Mehr
 |
    |
