انتهای رویای الهه عزیز

نشد یه بار دیگه عاشق شم و بیام از دل نوشته هام بنویسم...آخه مهربونم رویای من دلی واست نمونده ک بخوای از پس ناگفته ها بنویسی...خسته ای از گذشته های نه چندان دور..بدون هیچ امیدی به آینده... تنها با کوله باری از خاطرات که داره رو شونه هات سنگینی میکنه... آخه چرا باید تنهایی این کوله بارو بکشی؟؟

چرا نمیتونی بذاریش زمین و بدون اینکه بهش وابستگی داشته باشی بیخیالش شی و ازش دل بکنی؟؟ 

این چه کوله بار خاطراتیه ک نمیشه ازش دل کند؟؟ 

 لا اقل اونی که این کوله بار و واست ساخته نخواست تو بردنش بهت کمک کنه!!!! 

تنهات تو این جاده ی نا تموم گذاشت و رفت !!رها و بی کوله باره سنگینی.. 

عشق من شونه هاتو واس بردن این کوله بار میخوام... 

داره کمرم زیر این سنگینی خاطرات خورد میشه!!! 

اما نه شانه های تو با ارزش تر ازینه که آرامگاه من باشه...!!! 

۲شنبه شب قشنگترین رویارو دیدم...ای کاش هیچ موقع صبح نمیشد و من از خواب بیدار نمیشدم..ای کاش رویا نبود...وای چه احساس قشنگی..تو این ماه دومین باره خوابتو میبینم...اما این دفعه با همیشه فرق میکرد..کنارت بودم..تو چشات نگاه کردم.فقط اشک ریختم...چرا بغلم کردی؟؟؟هنوز آغوش گرمتو احساس میکنم....ای کـــــــــــــــــــــــــــــــــاش  صبح نمیشد...!!

خیلی خسته ام...

تنهایی سکوت..تاریکی..و.. عشق..بدون آنها هیچ خستگی از تن بدر نخواهد شد.. 

و من خیلی خسته ام..اکنون دیگر نبودنش را در هر جا که میروم و هر که را که میبینم حس میکنم... 

و بیزارم از بهانه های بی پایانی که برای رفتن به جایی یا برای دیدار دوستی پشت سر هم می بافم.. 

من آن قاصدک خسته ام که پشت پنجره خاک گرفته پر از تردید... 

اما هنوز به دستی امید بسته ام که پنجره را بگشاید 

و مرا بردارد و با شوق بوسه زند و دوباره با آه عاشقانه ای به سوی معشوق روانه کند...!!!