یک شنبه 17 بهمن 1389

بی قراری ناتوانم می کند

در کنار غربتی غمگین و تلخ

درد را هم آشیانم می کند

گونه هایم خیس شبنم می شوند

آتشی از درد می سوزد مرا

نیست آرامش ولی باید که دل

گونه ای تنهایی اش را سر کند

طلوع

من رسیدم رو به آخر، تو بیا شروعِ من باش

شب رو از قصه جدا کن، چکه کن رو باور من

خط بکش رو جایِ پایِ گریه های آخرِمن

اسمت رو ببخش به لب هام، بی تو خالیه نفس هام

قد بکش رو باور من، زیرِسایه بونِ دستام

خوا بِ سبزِرازقی باش، عاشق همیشگی باش

خسته ام از تلخیِ شب، تو طلوعِ زندگی باش

من پُر از حرفِ سکوتم، خالی ام، رو به سقوطم

بی تو و آبیِ عشقت، تشنه ام، کویرِلوتم

تو نذار آخرِقصه حرفم رو نگفته باشم

خسته ام از تلخی شب، تو طلوع زندگیم باش

فصل بارونی بیشه، رنگ چشماته همیشه

حس تازه بودنِ من، بی نگاه تو نمیشه

اگه دیروز اگه فردا، اگه باهم اگه تنها

با توام، خودِ خودِ تو، اگه حتی توی رویا

همیشه رد پات، پیداست کنار رد پای من

کاش دوباره بودن من، رنگ بودن تو باشه

که درِبسته ی قلبم ، با دستای تو واشه

وقتی منتظر رسیدن کسی هستی که خیلی دوستش داری، اون وقت می تونی تک تک ضربان قلبت رو حس کنی و حتی صداش رو بشنوی ... وقتی چشم به راه رسیدن کسی هستی که با همه ی وجودت بهش احساس تعلق می کنی و به بودنش نیاز داری، گذشت ثانیه ها هم برات سخت و کسالت آور میشه و زمان به کندی می گذره ... من همیشه منتظر گذشت ثانیه ها برای بودن در کنار توام، و ... دوستت دارم همیشه مهربون من، ...

من از سکوت خسته ام

در انتظار دیدنت ببین چه سان نشسته ام

دو چشم من به راه تو

تمام لحظه های من فدای یک نگاه تو

بساز این ترانه را رها ز هر چه هست کن

بیفکن آتشی به دل که عشق را صدا کنم

بخوان به نام سازو نی که رقص را به پا کن

پشت آن پنجره بین تو وبین تردید

پشت آن پنجره یک لحظه تو را خواهم دید

با تو از گمشده های دل خود خواهم گفت

با تو از آن همه آتش که درونم لغزید

و نگاهت که پر از نور و پر از آبی هاست

می برد چشم مرا در سفری سبز و سپید

می برد تا ته آن آبی ها ، سمت خدا

و خدایی که در آنجا به همه دل بخشید